Beste Peter,
Beste Koen,
Beste Noa,
Beste Karlijn,
Beste Ruth,
Beste Sofie,
Beste Sebastien,
Het lot. Het toeval. Ik weet niet of het bestaat. Hierover kan waarschijnlijk een lang en intens debat gevoerd worden. Dat zal ik hier niet doen. Wat ik wil zeggen is dat ik een ticket won voor de première van uw film. In Brugge. Daarin zou iemand de hand van de schikgodinnen kunnen zien. Ik doe dat niet. Ik wijt het aan puur geluk. Een onschuldige kinderhand heeft mij als één van de winnaars aangeduid. Zo simpel kan het leven zijn. U zou mij nu kunnen beschouwen als een arme stakker. Want u weet wat het spreekwoord zegt. Geluk in de liefde is ongeluk in het spel. Geluk in het spel zou dan ongeluk in de liefde betekenen. Toch? Ik kan u gerust stellen. In de liefde ken ik het geluk. In het spel ken ik voor deze ene keer het geluk. Heel soms is het leven een samenloop van heerlijkheden. Mijn geluk in beide disciplines moest daarvan het bewijs leveren.
Ik ging naar Brugge. Om uw film te zien. Ik was onvoorbereid. Ik had enkele lovende woorden gelezen over uw film. Want uw film werd getoond op het Filmfestival van Oostende. Op dat festival had u overtuigd. Dat was niet aan mij voorbijgegaan. Maar dat was alles. Meer wist ik niet. Waarover uw film ging, was mij totaal onbekend. Dat zou als een onoverkomelijke fout kunnen beschouwd worden. Dat was het niet. Dat was het geenszins. Dat onvoorbereide zou mij net nog intenser van deze film doen genieten.
Dat is ook de reden waarom ik in deze brief voorbij ga aan de inhoud van de film. Die inhoud is van belang. Uiteraard. Toch doe ik het niet. Omdat ik potentiële kijkers hetzelfde plezier wil gunnen. Het plezier van het ontdekken. Want dat is wat u doet. U laat de kijker ontdekken. U laat de kijker zelf het verhaal ineen knutselen. Tijdens de film dropt u heel geleidelijk een aantal aanwijzingen. Niet te bruusk. Wel stap voor stap. Stap voor stap leren wij het verhaal kennen van André, gespeeld door Koen De Bouw. Stap voor stap leren wij het verhaal kennen van Thierry, gespeeld door Noa Tambwe Kabati. Eens die verhalen ontrafeld zijn, schakelt u een versnelling hoger. Omdat wij nu begrijpen welke verhalen die twee mensen verbinden. Er komt meer vaart in de film. Het donker van de film verdwijnt heel geleidelijk. Stilletjes aan laat u meer licht toe. Zowel letterlijk als figuurlijk.
U gebruikt nog meerdere trucjes om de kijker in het verhaal te trekken. Dat doet u onder meer door de hoofdrolspelers dicht op de huid te zitten. Door uw manier van filmen. De vele close-ups moeten de kijker aan de spelers doen kleven. Die kijker mag niet lossen. Dat gebeurt niet. Ik heb het mogen ervaren. Ik los André niet. Ik los Thierry niet. Ik zit hen op de huid. Op het vel. Bijna voelt het alsof ik naast hen loop. Alsof ik naast hen sta. In alles wat zij doen, ben ik aanwezig. Wat zij doen, doe ik. Als zij tenslotte naar Marseille rijden, lijkt het alsof ik recht sta uit mijn zetel. Alsof ik plaats neem in de camionette. Alsof ik Brugge achter mij laat en mee naar Marseille reis. Om te weten wat daar zal gebeuren. Wat daar zal verteld worden. Ik reis dus mee. Niet als kijker. Wel als bevoorrecht getuige. Want intussen ben ik betrokken. Voel ik mij betrokken. Ik wil een oplossing. Voor beiden. Ik wil het beste. Voor beiden. Want voor beiden ben ik intussen een warme sympathie gaan koesteren. Omdat ik hen begrijp. Ik begrijp hun motieven. Ik begrijp wat hen drijft. Ik begrijp waarom ze doen wat ze doen.
Uiteraard is ook de keuze van de acteurs bepalend voor het succes van uw film. Voor de ene rol koos u voor een monument. Voor de andere rol koos u voor een neofiet. Die combinatie weet u tot een succesformule te laten uitgroeien. De een versterkt de ander. De ander versterkt de een. Dat is de kracht van een filmische succesformule. U weet dat. U beseft dat. Dat komt de kijker ten goede. Want wat die ziet, is vuurwerk. Sprankelend vuurwerk. Optillen. Het lijkt een vreemd woord. Maar dat is wat gebeurt op het scherm. Beide acteurs tillen elkaar naar een hoger niveau en bereiken daardoor een bijna onbereikbaar geacht acteerniveau. Een bijna uniek acteerniveau. Op het scherm spettert het. Knettert het. U weet die spetterende knetteringen perfect in beeld te brengen.
Wat mij achteraf opvalt, is de kracht van de muziek. Tijdens de film leek die nauwelijks impact te hebben. Pas achteraf zal ik het belang van de muziek begrijpen. Bij aanvang van de film leek muziek afwezig. Slechts heel sporadisch ving ik een flard van de muziek op. Pas naar het einde van de film is de muziek prominenter aanwezig. De muziek eist zijn (terechte) plaats op. Door die evolutie van nauwelijks opvallend naar prominente aanwezigheid vat de muziek het hele verhaal samen. De muziek laat de film evolueren van Nowhere naar Now/here. Ik schreef dat ik over de inhoud niks zou schrijven. Maar die woordspeling vat alles samen. In een notendop. Net zoals de muziek die samenvatting maakt. De muziek neemt ons mee van donker naar licht. Van wanhoop naar hoop. Dat alles viel mij pas achteraf op. Achteraf vielen alle muzikale puzzelstukjes op hun plaats. Jawel, soms komt het begrip traag.
Vrijdagavond zag ik een film. Vrijdagavond zag ik uw film. Het was een voorrecht. Want ik weet nu dat deze film moet gezien worden. Door iedereen. Want niemand kan ongevoelig blijven voor de thema’s uit uw film. Die thema’s weten iedereen te raken. Dat hebben zij alleszins bij mij gedaan. U hebt mij doen huilen. U hebt mij doen lachen. U hebt mij getoond hoe mensen elkaar kunnen versterken. U hebt mij de kracht van menselijke aanwezigheid en steun getoond. Dit verhaal laat mij niet los. Zit in mijn hoofd. Waar het nu nog steeds tolt en draait. Elke draai toont mij opnieuw een andere invalshoek. Dus, jawel, deze film moet door iedereen gezien worden. In Belgische zalen. In zalen buiten België. Dat moet lukken. Dat moet zeker lukken. Want één ding heb ik nog niet gezegd. Dit is een topfilm. Dit is een internationale topfilm.
Beste Peter. Beste Koen. Beste Noa. Beste Karlijn. Beste Ruth. Beste Sofie. Beste Sebastien. Ik wil u danken voor deze film. Ik wil u danken voor dit verhaal. In Brugge schonk u mij een wonderlijk ontroerende avond. Met grote dankbaarheid heb ik uw cadeau in ontvangst genomen. Een cadeau dat ik nu nog steeds koester. Bedankt dus. Van ganser harte.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties