Sign for my future. Ik teken de petitie. U ook?

Een petitie? Of ik niet graag deze of gene petitie wens te ondertekenen? Vele malen werd het mij gevraagd. Vele malen kreeg ik een verzoek in mijn mailbox. Elke keer weer deed ik hetzelfde. Ik negeerde de vraag. Ik zocht excuses om het toch maar niet te doen. Dat is geen kwade wil van mijnentwege. U zou het nochtans kunnen denken. Alleen, ik ben geen kwade jongen. Ik had zo mijn redenen voor mijn wederkerende weigering. Terechte redenen, meen ik. Doorgaans vond ik de probleemstelling te benauwend. Het perkte het debat al te zeer in. De noodzakelijke nuance vond ik niet. Te zwart. Te wit. Nooit grijs.

Toen kwam Sign for my future. Een petitie. Hierin worden drie dingen gevraagd. Een klimaatwet. Een investeringsplan. Een klimaatraad. Alles wordt duidelijk geformuleerd en toegelicht. De petitie baadt in een positieve sfeer. Wit, dacht ik dus. Geen zwart. Opnieuw ging ik aan het twijfelen. Aan deze petitie waren toch een aantal rafelige randjes. Enkele kritische vragen kunnen en mogen gesteld worden.

Sign for my future is een samenwerking van vele actoren. Jongeren. Bedrijven. Banken. Middenveldorganisaties. Academische wereld. Media. Bij de aanwezigheid van sommige bedrijven en banken kunnen de nodige vraagtekens geplaatst worden.

BNP Fortis Paribas. Laten we maar onmiddellijk met de deur in huis vallen. Deze bank investeert maar liefst dertig miljard in steenkool, olie en gas. Dat is drie keer zoveel als de concurrerende banken ING, KBC en Belfius samen. Toch is het niet enkel die kredietinstelling. Dat bleek uit een recent opiniestuk van Thomas Van Craen, directeur Triodos Bank België. Hij schreef dat stuk naar aanleiding van het duurzaamheidslabel voor financiële producten en diensten van Febelfin. Volgens dat label zullen nieuwe steenkoolmijnen voortaan niet langer via een duurzaam fonds kunnen worden gefinancierd. Datzelfde label sluit evenwel olie en gas niet uit. Een fonds dat investeert in een bedrijf dat 60% van zijn inkomsten uit olie haalt, komt nog altijd in aanmerking voor het kwaliteitslabel. Deze directeur stelt dat het label te weinig vooruitgang maakt. Het label creëert technisch de instrumenten en de organisatie die nodig zijn om ecologische en sociale afwegingen te integreren bij financiële beslissingen maar inhoudelijk en op maatschappelijk vlak legt het de lat niet waar ze moet liggen: de financiering van een klimaatneutrale en sociaal rechtvaardige economie.

Solvay. Toen in mei 2018 de Europese Commissie met een voorstel kwam om het gebruik van wegwerpplastic te drukken wou lobbygroep Plastics Europe dat niet zomaar laten gebeuren. Deze groep beweerde dat men de vrije beweging van plastic zou ondermijnen als men landen zou toelaten om eigen strenge regels in te voeren. Solvay blijkt lid te zijn van Plastics Europe.

Niet enkel bij de actoren kunnen vraagtekens geplaatst worden. Die vraagtekens kunnen ook geplaatst worden bij hun eisen. Volgens Sign for my future zou een klimaatwet voorbij de huidige regeerperiode kijken en de toekomst richting 2050 uitstippelen. Met duidelijke tussenstappen en een onafhankelijke controle. Door zo’n wet kunnen politici zich niet meer verstoppen achter de waan van de dag. Anders dan een akkoord, is een wet bindend. Dat klinkt mooi. Maar dan kijk ik naar Nederland. Daar werd een klimaatwet gestemd. De klimaatwet is nog maar net gestemd en het spel zit op de wagen. Vandaag ziet VVD een CO2-taks voor bedrijven snel dichterbij komen. De partij gaat almaar harder op de rem staan. Een wet wordt dan wel bindend geacht, de uitvoering kan op de lange baan geschoven worden.

Jawel, ik had zo mijn redenen om te gaan twijfelen. Maar toen las ik het opiniestuk van Gie Goris in MO*. In dat opiniestuk stelt hij dat de weigering om rond centrale minimumeisen samen te werken met bedrijven of organisaties die in andere dossiers tot de tegenstrevers behoren, neigt naar politieke smetvrees. Hij schrijft dat zij die weigerachtig staan tegenover Sign for my future geen vriendjes moeten worden met de één procent. Zij moeten de economische verhoudingen trachten te wijzigen in het perspectief van rechtvaardige duurzaamheid. Daarvoor is strijd nodig, conflict maar dat vloekt niet met occasionele samenwerking. Samenwerking zoals in deze. Hieruit mag men afleiden dat het ondertekenen van deze petitie en een pleidooi voor system change best kan samengaan. System change, waarbij het economisch denken en handelen wordt gereset. Op een groene en duurzame wijze. Het één sluit het ander niet uit.

Sign for my future is een oproep zich te verenigen achter één eisenbundel. Het initiatief mag geïnterpreteerd worden als een bewijs dat het klimaatdebat de links-rechts tegenstelling ver overstijgt. Als een bewijs dat het klimaatdebat iedereen aanbelangt. Het initiatief wil de politici wakker schudden en vraagt hen het probleem ernstig te nemen. Het vraagt politiek engagement. Geen politieke spelletjes waarbij getracht wordt degenen die ijveren voor een krachtdadig en overtuigend klimaatbeleid weg te zetten in het verdomhoekje. Om zo het debat te neutraliseren en terug over te gaan tot business as usual.

Ik had zo mijn twijfels. Nu niet meer. Ik teken de petitie. Met overtuiging. Meer nog, ik vraag ook anderen de petitie te ondertekenen. Met eenzelfde overtuiging.