Beste Anke,
Terwijl ik naar uw podcast luister, echoot in mijn hoofd bijna constant die ene vraag. Terwijl ik luister, stel ik mijzelf de vraag waarom wij in het migratiedebat ooit gestopt zijn met het luisteren naar de verhalen van anderen. Ik kan niet vermoeden wat de redenen zouden kunnen zijn. Wel kan ik vermoeden wanneer we gestopt zijn met luisteren. Dat is gebeurd op het moment dat wij beslist hebben het enkel te hebben over cijfers. Dat wij beslist hebben enkel te praten over een crisis. Over migratiegolven. Over massa’s vluchtelingen. Dat is het moment waarop wij gestopt zijn.
Dat is dan ook meteen de reden waarom ik uw podcast omarm. Waarom ik uw podcast koester. Omdat u opnieuw naar de verhalen grijpt. Omdat u opnieuw een stem geeft aan mensen. Mensen uit Afghanistan. Uit Syrië. Uit Venezuela. Uit Soedan. Uit Saoedi-Arabië. Uit Gaza. Mensen die halsoverkop vertrekken. Mensen die geconfronteerd worden met omstandigheden die het hen onmogelijk maken in hun thuisland te blijven. Omdat hun leven op het spel staat. Hen wacht nog één ding, vluchten.
De verhalen kruipen onder mijn huid. Blijven aan mij kleven. Voor wat ik hoor, kan ik niet ongevoelig blijven. Ik luister naar de verhalen van uw gasten. Ik luister naar wat zij vertellen over het vertrek. Over het onderweg zijn. Over het aankomen en achterlaten. Over het wachten. Met elke aflevering groeit mijn bewondering voor uw gasten. Elke aflevering word ik mij bewust van mijn eigen luxeleventje. Een luxeleventje dat ik mag leven in volledige vrijheid. In gegarandeerde veiligheid. Ik hoef mij hierover niet schuldig te voelen. Wat die verhalen wel doen, is mij wijzen op mijn bevoorrechte positie. Wat die verhalen wel doen, is mij uitnodigen om vanuit die bevoorrechte positie begrip op te brengen. Voor uw gasten. Voor alle mensen in gelijkaardige omstandigheden. Ik moet zeggen, dat begrip was al aanwezig. De verhalen van uw gasten versterken nog de fundamenten waarop dat begrip gebouwd werd.
Al te vaak menen wij dat alles opgelost bij aankomst in het gastland. Maar dat is het niet. Altijd zijn zij onderweg. Het lijkt alsof uw gasten in elke fase van hun verhaal in een wachtruimte zitten. Een wachtruimte tussen het oude en het nieuwe land. Een wachtruimte tussen aankomen en vertrekken. Een wachtruimte tussen terugkeren en verder gaan. Een wachtruimte tussen wachten en wachten en wachten en wachten en … Uw gasten komen aan in een nieuwe wereld. Een wereld waarin alles anders is. Daarin een leven opbouwen, is niet vanzelfsprekend. Daarvan getuigen uw verhalen.
Altijd onderweg. Dat geldt voor elk van uw gasten. Maar het kan ook ruimer gezien worden. Doorheen de geschiedenis zijn mensen altijd onderweg. Het verhaal van migratie is van alle tijden. Mensen blijven eeuwig in beweging. Mensen zoeken. Wachten. Hopen. Wandelen. Op weg naar een thuis. Uw gasten zijn deel van die geschiedenis.
Om die geschiedenis duidelijk te maken vertelt u het verhaal van Morris Moel. Via Morris verbindt u het verleden met het heden. Het vluchtverhaal van Morris Moel, vastgelegd in 1986 door medewerkers van het Ellis Island Museum, verweeft u doorheen uw podcast. In elke aflevering vertelt u een deeltje van zijn verhaal. Om de gelijkenissen te tonen met wat vandaag gebeurt. Om aan te tonen dat migratie geen nieuw gegeven is maar altijd wel aanwezig was. Migratie in alle richtingen. Vanuit alle richtingen. Naar alle richtingen.
Al die verhalen herhalen zich. Al eeuwenlang. Die verhalen worden geschiedenis. Een geschiedenis die persoonlijk is. Uw podcast doet eigenlijk wat met al die verhalen moet gebeuren. Die verhalen hoeven niet persoonlijk te blijven. Die verhalen moeten gedeeld worden. Om op die manier tot een groter en beter begrip te komen. Want dat grotere en betere begrip zou de basis moeten zijn waarop het eigenlijke migratiedebat gevoerd zou moeten worden. Een debat dat over mensen zou moeten gaan. Niet over cijfers.
Beste Anke. Ik heb nog enkele afleveringen te gaan. Nog twee afleveringen wachten op mij. Dan is het voorbij. Dan moet ik afscheid nemen van Fatima Noori. Van Noor. Van Fatima Abakar. Van Manar. Van Morris. Dat afscheid valt mij zwaar. Want het voelt alsof ik bij al die mensen aan tafel zat. Met hen een koffie dronk terwijl zij hun verhaal vertelden. Dat stopt nu. Maar in mijn hoofd tollen hun verhalen rond. Zij worden deel van mij. Als deel van mijn begrip dat ik blijvend tracht te voeden. Uw podcast wordt deel van die blijvende zoektocht. Daarvoor wil ik u danken. Van ganser harte. Dank dus. Dank. Dank. Dank.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties