Beste Anthony,
Beste Nele,
Beste Luk,
Beste Tom,
Beste actrices,
Beste acteurs,
Ik had een recensie gelezen in De Standaard. Over Knokke Off. Een viersterrenrecensie. Kort daarop hoorde ik van vrienden en vriendinnen lovende commentaren. Ik moest kijken. Dat vertelden zij mij. Meer nog, sommigen bevalen het mij. Omdat zij vonden dat het moest. Omdat zij meenden dat deze serie moest gezien worden. Ik kon geen kant meer op, zo leek het wel. Als ik wilde vermijden door anderen aangesproken te worden omdat ik nog niet had gekeken, kon ik maar één ding doen. Kon ik maar één juist ding doen. Ik moest kijken. Zo eenvoudig kunnen dingen heel soms zijn.
Die vrijdagavond zette ik mij voor de televisie. Het was negen uur in de avond. De initiële planning was de reeks over enkele dagen te spreiden. Ik begon dus met de eerste aflevering. Ging verder met de tweede. Om dan meteen over te gaan naar de derde. Mijn initiële planning werd aan de kant geschoven. Plannen zijn best wel handig maar soms moet men de moed hebben aan plannen te verzaken. Zoals nu. Ik had die moed. Ik had het nog nooit eerder gedaan. Dit was de eerste keer. Mijn eerste keer. Ik ging bingewatchen. Meteen mocht ik ervaren dat marathonkijken kan gelijkgesteld worden met topsport. Het vraagt een inspanning. Zoals marathonlopers vooruit gestuwd worden door enthousiaste supporters, wordt de marathonkijker vooruit gestuwd door kwaliteit. Kwaliteit houdt de marathonkijker aan het scherm gekluisterd. Uw serie verenigt in zich alle kwaliteitsvolle elementen om de kijker aan zich te binden. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Vrijdagavond begon ik. Zaterdagmorgen stopte ik. Na bijna zes uur. Ik had het gehaald. Ik gooide de handen in de lucht. Als een echte atleet. Alsof ik de finale in een of andere olympische discipline had gewonnen. Heel misschien zal u het gek vinden. Ik vond het niet gek. Ik vond het helemaal niet gek. Elke aflevering droeg in zich de uitnodiging om meteen naar de volgende te kijken. Ik heb die uitnodiging telkens aanvaard. Tot en met de tiende aflevering.
Na die tiende aflevering stelde ik mijzelf de vraag hoe het toch kon dat ik zonet bijna zes uur voor het scherm had gezeten. Het antwoord had ik meteen. Omdat het zo goed was. Omdat het zo verdomd goed was. De makers weten de kijker bij de hand te nemen om diezelfde kijker niet meer los te laten. Dat doen ze heel inventief. Een moeder arriveert op een camping. In haar koffer verbergt zij een pistool. Zonder het expliciet te zeggen weet de kijker meteen dat hier wat staat te gebeuren. Dat die moeder wat van plan is. Het is duidelijk, de nieuwsgierigheid is gewekt en die nieuwsgierigheid zal voortdurend geprikkeld worden. Want het is niet enkel die ene moeder die een geheim met zich meedraagt. Elke familie lijkt er wel eentje te hebben. Grote geheimen. Kleine geheimen. Elke familie worstelt. Elke familie twijfelt. Elke familie stuntelt. Binnen het tijdsbestek van tien afleveringen zou het een overdosis kunnen lijken. Men zou kunnen denken dat alles vlugvlug afgehaspeld wordt. Dat is het niet. Alles wordt fijntjes uitgewerkt. Elk geheim krijgt een degelijke verhaallijn. Al die verhaallijnen leiden ons naar een spetterende finale. Naar een spannende finale.
Aan u hoef ik het niet te vertellen wat er allemaal gebeurt. Ik hoef u niet te vertellen over de intriges. Ik hoef u niet te vertellen over de seks. Over de drugs. Over de rock-‘n-roll. U weet het allemaal. Ik zou alles kunnen vertellen aan de potentiële kijker. Dat zal ik evenwel niet doen. Zoals u immers weet, voorkennis is strafbaar. Daarom kan een mens vervolgd worden. Strafrechtelijke vervolging wil ik vermijden. Ik zal dus zwijgen. Dat zwijgen is goed. Enkel zo kan die ontdekkingstocht gevrijwaard blijven. Enkel zo kan die verbazing gevrijwaard blijven. Want ook ik begon zonder voorkennis. Ik wist niks. Met elke minuut wist ik net iets meer. Met elke minuut werd elk geheim net iets minder geheim. Met elke minuut werd mijn bewondering om het verhaal groter. Met elke minuut werd mijn verwondering om de acteerprestaties groter. Om dan aan het eind enkel te kunnen besluiten dat deze serie één van de beste was. Eén van de beste die ik ooit gezien heb. Alles zat gewoonweg goed. Alles zat gewoonweg juist. Het verhaal. De sfeerschepping. De beelden. De personages. De muziek. De kleuren. De acteurs. De actrices. Elk puzzelstukje viel samen in een perfect gelegde puzzel. Geen enkel stukje moest geforceerd ingevoegd worden. Elk stukje viel als vanzelf op zijn plaats. Alsof het zo moest zijn.
Beste Anthony. Beste Nele. Beste Luk. Beste Tom. Beste actrices. Beste acteurs. Wat rest mij nog u te zeggen? Niks meer. Alle dingen zijn gezegd. Alle dingen waarom ik u wil danken, heb ik neergeschreven. Ik wil u enkel nog danken voor die fijne vrijdagavond. Voor die fijne zaterdagmorgen. Ik wil u danken voor zes volle uren aan intens televisieplezier. Dat wil ik nog doen. Daarom dus, van harte bedankt.
Met vriendelijke groeten.
PS: Terwijl ik deze brief zit uit te tikken, luister ik naar de soundtrack van de serie. Ook dat is genieten. Alweer. Verdomme, Knokke Off is een totaalpakket. Een kwaliteitsvol totaalpakket.
Reactie plaatsen
Reacties