Arno hommage, gezien in het Kursaal Oostende. Brief aan Arno Hintjens.

Beste Arno,

Ik schreef u een brief na uw allerlaatste concert in Oostende.  Want ik was daar.  Ik schreef u een brief na uw uitvaart op de Noordzee.  Want ik was daar.  Op geen van die momenten kon ik afwezig zijn.  Op geen van die momenten mocht ik afwezig zijn.  Ik moest daar zijn.  Ik moest daar zijn om een periode af te sluiten.  Om het treurende rouwen van mij af te leggen en verder te kunnen.  U moet beseffen, het verlies van een muzikale held kan zware gevolgen hebben.  Dat (nakende) verlies vraagt om rituelen.  Na die rituelen zou ik opnieuw verder kunnen.  In uw muziek zou ik troost vinden.  Alleen, zo werkte het niet.  Na uw overlijden klonk uw muziek anders.  Alsof haar ziel verloren was gegaan.  Luisteren naar uw muziek terwijl u niet meer tot het rijk der levenden behoorde, ik kon het niet.

Dat was ook de reden waarom ik twijfelde toen ik hoorde dat er een hommageconcert zou komen.  Ik vreesde overvallen te worden door eenzelfde gevoel.  Ik zou thuisblijven.  Ik zou niet gaan.  Toch zwichtte ik.  U zou een hand hebben in die avond.  U had bij leven uw erfgenamen aangeduid.  De erfgenamen die u waardig achtte uw songs te vertolken.  Die uw waardig achtte op het podium te staan bij uw hommageconcert.  Die garantie stelde mij gerust.  Die garantie maakte mij nieuwsgierig.  In uw gekozen gasten zou ik uw aanwezigheid voelen.  Nog één keer.  Nog één allerallerlaatste keer.

Vorige donderdag was ik dus in het Kursaal van Oostende.  Het zou goed komen.  Dat dacht ik.  Dat hoopte ik.  Dat het adembenemend fantastisch zou worden, wist ik bij het begin nog niet.  Dat zou ik pas kunnen besluiten aan het einde.  Na twee en een half uur.  Eén ding is zeker, het begon meteen goed.  Pieter-Jan De Smet mocht aftrappen.  Dat deed hij op een voortreffelijke wijze.  Ik sloot mijn ogen, ik hoorde u.  Zo dicht benaderde hij uw stemgeluid.  Uw stemkleur.  Het was bijna beangstigend.  PJDS maakte duidelijk wat die avond de standaard zou zijn.  Interpretaties van een uitzonderlijk hoog niveau.  Iedereen die volgde, overtuigde.  Iedereen die volgde, ontroerde.  Uitbundigheid wisselde af met ingetogenheid.  Elk nummer had dat één gemeenschappelijke ding.  De goesting.  De passie.  De overgave.  Iedereen smeet zich.  PJDS.  Marie-Laure Béraud.  Jan Paternoster.  Wim Opbrouck.  Patricia Kaas.  Stef Kamil Carlens.  Roland.  Ad Cominotto.  BJ Scott.  Peter Hintjens.  Melanie De Biassio.  Stephan Eicher.  Stijn Meuris.  Zwangere Guy.  Niemand stelde teleur.  Integendeel.  Iedereen blonk uit.  Iedereen schitterde.  Iedereen overtuigde.  Elk van hen werd geruggesteund door uw band.  Uw muzikale parels kregen uw gasten op een presenteerblaadje aangeboden door uw band.

Zelfs dat ene, waarbij ik aanvankelijk vraagtekens had geplaatst, bleek te werken.  Dansers op een podium, ik dacht niet dat het zou werken.  De dansers van Ultima Vez bewezen evenwel het tegendeel.  Het samenspel tussen muzikanten en dansers werkte perfect.  Het absolute hoogtepunt hierbij was Il est tombé du ciel.  De woorden kregen op een krachtige manier een dansbare interpretatie.  Op het podium.  Een wonderlijk samenspel, waarvan ik tijdens het concert enkele overtuigende flitsen had gezien, kwam bij dit nummer tot een absoluut hoogtepunt.

Als u mij zou vragen één favoriet nummer uit dit concert te noemen, ik zou het niet weten.  Ik zou het niet durven.  Uit angst iemand tekort te doen.  Als u zou blijven aandringen, zou ik zwichten.  Ik zou I can’t dance als mijn favoriete nummer van die avond noemen.  Gebracht door Jan Paternoster.  Niet omdat hij mij kippenvel bezorgde.  Want dat deed wel iedereen.  Ik zou dat nummer noemen omdat Paternoster mij tot tranen toe bewoog.  Het gebeurde gewoon.  Het overviel mij.  Plots stonden de tranen in mijn ogen.  Dus, jawel, dat moment is mijn favoriete moment.

Wat die avond werkelijk voor mij betekende, zou ik pas de volgende dag mogen ervaren.  De volgende dag durfde ik het aan om opnieuw naar uw muziek te luisteren.  De ziel, die uw muziek verlaten leek te hebben, ontdekte ik opnieuw.  Ik kon opnieuw glimlachen om uw muziek.  Ik kon opnieuw dansen op uw muziek.  De ziel was terug.  Het hommageconcert werkte helend.  Ik ontdekte opnieuw de kracht van uw muziek.  De pracht van uw muziek.  Uw gasten hadden mij daaraan herinnerd.  Uw gasten hadden mij daarvan overtuigd.  Ik kon afscheid nemen.  Van u.  Ik kon de muziek opnieuw omarmen.  Uw muziek.

Beste Arno.  Ik had nog vele concerten van u willen zien.  Uiteraard.  Maar soms gebeuren dingen.  Muzikale helden hebben niet het eeuwige leven.  Dat weet ik nu.  Maar uw muzikale nalatenschap zal nooit verloren gaan.  Dat blijft eeuwig voortleven.  Die belangrijke boodschap was ik even uit het oog verloren.  Maar dat weet ik nu opnieuw.  Het doet goed dat uw muzikale erfgenamen mij aan die bescheiden wijsheid hebben herinnerd.  Ik kan verder.  Met u en uw muziek aan mijn zijde.  Voor die schitterende rijkdom wil ik u danken.  Van ganser harte.

Met vriendelijke groeten.