Retro, gezien bij De Vieze Gasten. Brief aan Han Solo.

Gepubliceerd op 11 april 2023 om 13:09

Beste Han,

 

Lachen is gezond.  Mensen doen lachen is dan weer een kunst.  Dat u die kunst beheerst, kon ik al meerdere keren ondervinden tijdens uw korte interventies in De Weekwatchers bij Ruben Van Gucht.  Tijdens die korte interventies geeft u een persoonlijke interpretatie van nieuwsfeiten die de vorige week de nodige aandacht opeisten.  Die persoonlijke interpretatie werkte telkens weer behoorlijk op de lachspieren.  In die mate dat ik wel eens iets meer wou dan enkel die korte interventies.  Ik wou u aan het werk zien. Op een podium.  Tijdens een show.  Dat was mijn voornemen.  Ik besef dat ik moet uitkijken met voornemens.  Want dikwijls blijft het daar gewoon bij.  Voornemens moeten uitgroeien tot plannen die dan weer moeten gerealiseerd worden.  Bij het realiseren van dat plan kreeg ik de hulp van Vuile Mong en zijn Vieze Gasten.  Hij had u uitgenodigd voor een theatershow.  Dat liet hij mij weten via zijn nieuwbrief.  Ik aarzelde niet.  Ik kocht een ticket.

 

Vorige vrijdag zat ik in de zaal bij Vuile Mong.  Ik liet mij verleiden tot de meer comfortabele zitjes op de tweede rij.  Ik was niet op mijn gemak.  Ik besefte dat die eerste rijen een gemakkelijk doelwit zijn voor een cabaretier.  Die durven er al eens iemand uit te pikken.  Dat wou ik absoluut vermijden.  Ik had mij dus helemaal achterin kunnen nestelen.  Maar het comfort haalde het op mijn gemoedsrust.  Ik zou mij low profile houden.  Dan zou ik vast en zeker ongeschonden het einde van de avond halen.  Dat was mijn plan.  Daaraan zou ik mij houden.

 

Alvorens u begint met de show schenkt u ons eerst een aperitiefje uit.  Als voorsmaakje.  Om ons al goesting te doen krijgen naar wat nog komen moet.  U grabbelt in uw ton vol hits.  Een ton waarvan ik helemaal niet wist dat u die had.  Maar u zal ons die avond nog vaker verbazen.  U grabbelt dus en brengt eigen interpretaties van wereldhits.  Van kinderliedjes.  U doet ons zo even stilstaan bij die twee voorgaande gekke jaren.  Toen de hele wereld stilstond.  U zingt over de avondklok.  Over huwelijksfeesten met vele regels.  Over anderhalve meter afstand.  Over mondkapjes.  Over bejaarden die eenzaam overlijden in rusthuizen.  Over hele sectoren die gesloten worden.  Terwijl wij de voorgaande jaren alle genomen coronamaatregelen vrij strikt opvolgden, lachen wij in uw terugblik met sommige van die maatregelen.  De kritische blik is terug.  Gelukkig maar.  Het aperitief was meer dan geslaagd.  U had mijn lachspieren losgegooid.  U had mijn lachspieren opgewarmd.  Ik was klaar voor de eigenlijke show. 

 

In die eigenlijke show doet u mij terugkeren naar tijden waarvan sommigen beweren dat het toen beter was.  Veel beter.  Op onverwachtse momenten durf ik die woorden ook wel eens te zeggen.  Luidop.  Dan gebeuren er telkens twee dingen.  Vooreerst doen die woorden mij beseffen dat ik oud word.  Vervolgens ga ik die woorden herformuleren en kom ik tot het besluit dat het vroeger niet beter maar wel anders was.  In de volgende anderhalf uur toont u op een bijzonder verbeeldende wijze hoe anders die vroegere tijden waren.

 

U vertelt over dingen die verdwenen zijn.  Pisang Ambon.  Modems.  Internetcafés.  Liefdesbrieven.  Cash geld.  Het onbereikbaar zijn.  Over Tuc als aperitiefhapje.  U roept al die dingen op en telkens weer stroomt er een gevoel van herkenning door mij heen.  Jawel, denk ik.  Jawel, denk ik.  Jawel, denk ik.  Ik word enthousiast.  Een enthousiasme dat mijn nostalgie voedt.  Dat nostalgisch enthousiasme doet mij lachen met uw grappen over al die dingen.  Want u vertelt over uw ervaringen met al die dingen.  Ervaringen waarin ik mij zelf herken.  Wij delen dezelfde ervaringen.  Die gedeelde ervaringen scheppen een band.  U hebt mij in uw handen.  Ik geef mij over.

 

U blijft evenwel niet in het verleden hangen.  U kijkt ook naar het heden.  Naar de dag van vandaag.  Want ook in deze tijden gebeuren er gekke dingen.  Gekke dingen die wij binnenlaten in ons leven en als doodgewoon zijn gaan beschouwen.  Kritiekloos hebben wij die dingen ‘omarmd’.  Whatsapp.  Parkeersensoren.  Ticketreservaties.  U confronteert ons met dat kritiekloos omarmen van nieuwe dingen.  In die confrontatie laat u uw woede de vrije loop.  Uw ergernissen benoemt u.  Ik luister.  Ik lach.  Ik kan enkel maar vaststellen dat ik sommige van die ergernissen deel.  Dat ik uw woede heel vaak begrijp.

 

De tijd gaat snel.  In die snelheid lijken wij dingen te verliezen.  Bij dat verlies blijft u stilstaan.  U vertelt over tradities die behouden zouden moeten blijven net omdat zij tradities zijn.  Omdat die gewoontes al zo lang met ons meegaan.  Maar u weigert mee te gaan in deze denkwijze.  U roept ons op mee te evolueren.  U roept ons op mee te gaan met onze tijd.  U roept ons op tradities heruit te vinden.  U daagt ons uit tot een update van die vele tradities.  Omdat het niet al te theoretisch zou blijven, geeft u voorbeelden.  Hilarische voorbeelden. 

 

Tijdens de voorstelling staat u zichzelf toe om van het uitgestippelde pad af te wijken.  U maakt dankbaar gebruik van het aanwezige publiek.  Zij reiken u kansen aan om heel even te freewheelen.  Te improviseren.  In die improvisaties bent u uitermate sterk.  Dat mag ik ervaren als u in de zaal een twaalfjarige jongen opmerkt.  U herinnert hem aan de stunt van Theo Maassen in de Antwerpse Arenbergschouwburg.  U lacht met twee vrouwen die ongemerkt trachten weg te glippen naar het toilet.  U spreekt hen aan.  Een repliek vanuit het publiek laat u niet onbeantwoord.  U reageert.  Op een schitterende wijze.  In die korte momenten wordt heel sterk duidelijk dat u op het podium alles onder controle hebt.  Op het podium bent u heer en meester.  U wikt.  U beschikt.  U gaat voor.  Wij volgen.  Heerlijk.  Gewoonweg heerlijk.

 

In coronatijden was uw job van cabaretier niet essentieel.  Nu besef ik pas hoe fout dat was.  U bent essentieel.  U bent noodzakelijk.  U doet ons lachend stilstaan bij de gekke randjes van ons te leven leven.  U houdt ons een spiegel voor en toont hoe wij soms al te gemakkelijk dingen aanvaarden.  Omdat wij denken dat het niet anders kan.  Dat gemak stelt u in vraag.  Dat gemak stelt u aan de kaak.  Met uw grappen hebben wij luidop gelachen.  In diezelfde grappen hebben wij de grote vraagtekens kunnen lezen.  Voor die heerlijke, ontnuchterende en dolkomische zin voor kritiek wil ik u danken.  Van ganser harte.

 

Met vriendelijke groeten.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb