Beste Edouard,
U zou een kasteel kopen voor uw moeder. Dat hebt u niet gedaan. U hoeft zich daarvoor niet te verontschuldigen. Ik kan het begrijpen. Kastelen zijn niet weggelegd voor gewone stervelingen. U kwam tot een compromis. Een kasteel kopen zou u niet doen. U zou iets doen wat binnen uw mogelijkheden ligt. U bent een schrijver. U schrijft verhalen. Dat is wat u zou doen voor uw moeder. U zou voor haar een verhaal schrijven. Dat lijkt mij een eerbaar compromis. Want laten we eerlijk zijn, wie wil nu een kasteel. Met uw verhaal schrijft u een eerbetoon aan uw moeder. Aan uw strijdlustige moeder. Aan uw dappere moeder. Aan uw levenslustige moeder. Maar al die karaktertrekken ziet u niet meteen. Het duurt een behoorlijke tijd alvorens u de buitengewone kracht van uw moeder ontdekt.
Het leven was hard voor uw moeder. Het was geen rozengeur en maneschijn. Haar leven werd gekenmerkt door armoede. Door mishandeling. Door terreur. U was hiervan getuige. U zag wat er gebeurde. Dat alles vertelt u ook. U gaat niks uit de weg. Dat is nochtans anders geweest. In die vreselijke tijden wou jij een ‘nette burger’ worden. Zoals uw vrienden op school. Die vrienden tonen u een wereld die u niet gekend had. Het ontdekken van die wereld doet spanningen ontstaan. Met uw moeder. U leeft in twee werelden. Naar die ene wereld verlangt u. Voor die andere wereld schaamt u zich.
U zag een moeder die een gebeurtenisarm leven leidt. Een leven in herhaling. Alsof de repeat-toets wordt ingedrukt. Uw moeder maakt geen deel uit van de werkelijkheid. Uw moeder bestaat. Meer niet. Het lijkt alsof zij buiten de maatschappij staat. Die afwezigheid doet u verlangen naar een andere moeder. Een moeder die in het leven staat. Een moeder waarvoor u zich niet hoeft te schamen. Een moeder waarmee u naar oudercontacten durft te gaan. Een moeder waarmee u bij uw vrienden durft te gaan. Een moeder die u in het openbaar durft aan te spreken. Een moeder waarvoor u zich niet hoeft weg te stoppen.
Toch zijn het niet enkel de omstandigheden thuis die de relatie met uw moeder bezwaart. U zelf verborg zich voor uw moeder. U wilde niet dat zij wist wie u was. U leefde uw jeugd andersom. U weigerde uw moeder toegang te verlenen. Om haar te beschermen. Zodat zij niet hoefde te weten wat jij doormaakte. Als homo. U voorkwam dat zij uw moeder werd. Door te zwijgen. Door te doen alsof. Door te lachen.
U hield uw moeder op afstand. Uit schaamte. U liet uw moeder niet toe. Uit bescherming. Die relatie kan niet blijven duren. Er moet iets gebeuren. U verlaat het huis. U trekt naar Parijs. U gaat studeren. Ver weg van huis ontdekt u de wereld, die u wou ontdekken. De wereld van uw vrienden. De wereld, zoals u altijd gedacht had dat die zou moeten zijn. U vindt uw weg. Uw doel. Uw bestemming.
Een volwassen leven zonder moeder had het kunnen worden. Maar het kan verkeren. Uw moeder contacteert u. Zij is gescheiden. Zij is weg van haar man. Uw vader. Zij heeft afstand genomen van die enge wereld. Een wereld die gedomineerd werd door afwezige mannen. Die gedomineerd werd door alcohol. Die gedomineerd werd door slagen en verwijten. Uw moeder komt naar uw wereld.
In die gemeenschappelijke nieuwe wereld leert u uw moeder werkelijk kennen. Zoals zij werkelijk is. U ziet haar lachen. U ziet haar voluit vertellen. U ziet haar leven. Eindelijk. Uw moeder streed altijd voor het recht om vrouw te zijn en tegen het niet-bestaan dat haar werd opgedrongen door haar leven en het leven met haar man. Uw moeder heeft die strijd gewonnen. Uw moeder overwon. Zij was eindelijk vrouw geworden. Zij was eindelijk moeder geworden. Omdat jullie naar elkaar toegroeiden is niet alleen jullie toekomst veranderd maar ook jullie verleden. In de chaos van het verleden kan u nu flarden van genegenheid laten herleven. Iets wat vroeger onmogelijk was. U krijgt niet alleen een moeder. U krijgt even zozeer een verleden. Met die herstelde relatie moeder – zoon krijgt u ook een volledig leven.
U hebt voor uw moeder geen kasteel gekocht. Daar kan ik enkel blij om zijn. Want indien u uw moeder een kasteel had geschonken, had ik nooit dit verhaal gelezen. Dit prachtige verhaal. Dit pijnlijke verhaal. Dit ontroerende verhaal. Dit hoopgevende verhaal. Dit verhaal is uw kasteel. Is uw monument. Voor uw moeder.
Dit boek heeft mij u doen ontdekken. Ik wist van uw bestaan. Maar nog nooit eerder had ik iets gelezen van u. Weg met Eddy Bellegueule? Niet gelezen. Geschiedenis van geweld? Niet gelezen. Zij hebben mijn vader vermoord? Niet gelezen. Na het lezen van uw recentste boek weet ik wat ik gemist heb. Heel waarschijnlijk heb ik enkele meesterwerken gemist. Want uw nieuwste is een meesterwerk. In zijn beknoptheid schuilt een intense pracht. Net zoals een ontiegelijke pijn. Die pijn en die pracht hebt u weten samen te voegen tot iets wonderlijks. Uw eerlijke en openhartige getuigenis over een zoektocht naar uw moeder heeft mij meer dan ontroerd. Heeft mij meer dan aangegrepen. Niet enkel uw boek maakte mij blij. Ook het feit dat u uw moeder terugvond maakte mij blij. Want dat is wat u ook deed met uw boek. U deed mij mee voelen.
Beste Edouard. Ik wil u danken. Voor dit boek dat ik blijvend zal koesteren. Voor dit boek waarvan ik nu al weet dat ik het zal aanbevelen aan vrienden en vriendinnen. En, oh ja, u mag het gerust weten, aanbevelen doe ik enkel als ik absoluut weet dat het een uitmuntend, overweldigend en beklijvend boek is. Daarom dus. Bedankt. Bedankt. Bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Reactie plaatsen
Reacties