Beste Pieter,

Vandaag zullen we iets ontdekken waarvan we ons deze morgen nog niet bewust waren.  Meningen zullen moeten heroverwogen worden.  Eerste indrukken zullen moeten bijgesteld worden.  Maar dat weten we nog niet bij het ontwaken.  Daarvoor moeten we de deur uit.  Dat is wat we doen.  We trekken Beiroet in.  Naar het stadscentrum.

Beste Elise,

Beste Julie,

Gisteren werden we nog wakker in Gent.  Vandaag worden we wakker in Beiroet.  Dat is een wereld van verschil.  Een verschil in afstand.  Een verschil in beleving.  Wij staan niet meer met een halve voet in de Vlaamse potgrond.  Met beide voeten staan wij in Libanon.  Wij hebben onze focus juist.  Onze blik is scherp.  Wij zijn klaar.  Om te ontdekken.  Fris en uitgerust stappen we de bus op.  Die brengt ons naar Sidon.  De eerste halte op onze uitstap.

Beste Maya,

Libanon.  Het lijkt nog niet de meest evidente vakantiebestemming te zijn.  In mijn hoofd wel.  In het hoofd van anderen niet.  Tot die conclusie kom ik op de luchthaven van Zaventem.  Bij de douane aangekomen schuif ik mijn paspoort en boardingpass naar de agent toe.  Plichtsbewust aanvaardt hij de documenten.  Als hij de bestemming van mijn reis afleest op de boardingpass kijkt hij vreemd op.  Beiroet, zegt hij luidop.  Gevolgd door een groot vraagteken.  Een vraagteken dat om verduidelijking vraagt.  Ik antwoord onmiddellijk bevestigend.  Ik ban alle twijfel uit mijn antwoord.  Twijfel is verdacht.  Zo is het de agenten aangeleerd.  Jawel, zeg ik vastberaden.  De agent blijkt een man van weinig woorden te zijn.  Vakantie, dat is zijn volgende vraag.  Opnieuw antwoord ik bevestigend.  De agent legt bestemming en doel van mijn reis samen.  Naar Beiroet op vakantie, de agent lijkt het niet te begrijpen.  Gekker moet het vandaag niet worden, dat lijkt de agent te denken.  Niet begrijpend geeft hij mijn papieren terug.  Ik mag door.

Beste Berre,

Beste Eva,

Het lezen van kranten, dat is wat ik moest doen.  Ik zag het mijn vader doen.  Ik zag het mijn moeder doen.  Ik zag het mijn broer doen.  In mijn ogen waren zij één voor één wijze mensen.  Zij spraken met kennis van zaken.  Dat is wat ik wou.  Die wijsheid wou ik mij eigen maken.  Dan restte mij maar één ding.  Ik moest de krant lezen.  Ik was halverwege mijn tienerjaren.  Ik had ambitie.  Ik ging Het Nieuwsblad lezen.  Dat was toen nog een bewijs van ambitie.

Beste Tash,

Beste Bert,